Op vakantie in Turkije las ik een artikel in een Duits tijdschrift. Bij een lang woord bleef ik hangen. Omdat het zo mooi was, heb ik het opgeschreven, om het niet te vergeten. Nu hebben Duitsers sowieso het talent om woorden bij elkaar te brengen, tot een volledig nieuw begrip. En dit samengevoegde woord vond ik weer een pareltje: Zufallszwischenmenschlichkeit. Toevallige-tussen-menselijkheid.
Micro-relaties
Het artikel ging over micro-relaties. Met de postbezorger, bij de kassa in de winkel om de hoek, of iemand uit de straat die ook een hond heeft. Kortom, mensen die je eigenlijk niet echt kent, maar als je hen tegenkomt een praatje mee maakt. Over het weer, het huis in de straat dat verbouwd wordt, de hond of over hoe duur alles is geworden. Maar ook een grappige, dat je iemand al jaren gedag zegt omdat hij op hetzelfde tijdstip op jouw route je tegemoet fietst. Of herken je deze, dat als je trein ineens lang stilstaat in de middle-of-nowhere, een simpele opmerking over vertraging leidt tot een diep persoonlijk gesprek. Als je dan de trein uitstapt, realiseer je je hoe bijzonder dit gesprek was. Met iemand die je niet kent en die je, hoogstwaarschijnlijk, ook niet meer terug zult zien.
Toevallige-tussen-menselijkheid
Het grappige is dat al deze mensen horen bij jouw wereld, jouw buurt of je dagdagelijkse dingen. Dit soort momenten, gesprekken en gedagzeggingen kunnen je echt een goed gevoel geven. Ze geven kleur aan het boodschappen doen, je fietstocht naar je werk of wat gezelligheid bij pech. Het zijn tekenen dat je erbij hoort. Je voelt je thuis in je buurt en je wordt gezien in jouw wereld. En dat geldt voor hen waarschijnlijk net zo.
No strings attached
Het voordeel van deze toevallige-tussen-menselijkheid is dat je geen relatie hoeft te onderhouden met deze mensen. Zoals je wel doet met je collega’s, vrienden of je familie. Je hoeft niets te verwachten en mensen verwachten niets van jou. Maar, dat betekent zeker niet dat micro-relaties oppervlakkig zijn. Want een lach is echt. Een ‘goedemorgen’ ook. Net als een gesprek in de trein of bus. Dat kan -juist met iemand die je niet kent- ontzettend fijn zijn. Hoe diep, kort of vluchtig dan ook.
Open blik
Kleine momenten met mensen die je eigenlijk verder niet kent, kunnen een boost geven aan je dag. Je humeur veranderen. Of je iets nieuws leren. Zo leerde ik van de eigenaar van de Turkse winkel om de hoek dat Turks fruit echt lekker is en helemaal niet zo zoet hoeft te zijn. Maar ook dat we zeker eens op vakantie naar zijn geboorteplek Cesme in Turkije moesten gaan. En nu, na 2 jaar regelmatige gesprekjes in zijn winkel, lees ik op het terras van ons hotel -in het mooie Cesme- over de kracht van micro-relaties en Zufallszwischenmenschlichkeit. Bijzonder toch?