Hoe komt het toch dat we onze vrienden altijd heel goed kunnen adviseren over van alles en nog wat, en dat we dit niet bij onszelf doen?
Voor een ander weten we altijd heel goed wat het beste is. Wie heeft er niet eens tegen een collega gezegd een pauze te nemen, terwijl je dan zelf door gaat werken?
Natuurlijk weet je zelf ook wel dat dat niet handig is.
Het stemmetje in ons lijkt altijd kritischer te zijn dan die van een goede vriend of vriendin. Zeker als het gaat over jezelf. Herken je dat ook? Daarom neem ik me sinds een poosje voor om mezelf te adviseren alsof ik een goede vriend(in) ben, maar dan van mezelf. En ja, het voelt misschien aan het begin een beetje gek. Maar joh, het werkt zo bevrijdend.
Jezelf adviseren met de stem van een goede vriend(in)
Jezelf adviseren als een goede vriend(in) zorgt tegelijkertijd ook wel voor een spiegeltje waar je in gaat kijken. Want ik kom er zo achter dat ik toch wel veel van mezelf moet. Hoewel niemand anders dit van me vraagt. Het blijft bijzonder dat het zo werkt.
Het zijn toch echt mijn eigen gedachten die bepalen hoe ik me voel over een situatie. Dus alleen al even hierbij stil te staan, geeft me ruimte.
En ik leer gelijk een beetje milder naar mezelf te kijken. Zo na een paar weken kan ik zeggen dat het best aardig werkt. “Ja Sija, je mag vandaag even niets doen”.
Je hoort het je vriend(in) vast zo zeggen, toch?